Spel

Ik zie mij nog steeds spelen met de kinderen uit de buurt waar ik opgroeide. De rollen die ik op mij nam waren die van genezeres en van onderwijzeres. Met takjes van de bomen en met blaadjes van de struiken, de gewassen die in de beek groeiden, zo verzorgde ik mijn 'stam'. Met wat ik vond in de natuur rondom mij, soms met grote zoektochten doorheen de lange beek. Ook modderbehandelingen kwamen er soms bij kijken, wel al eens met een bijhorende uitschuiver. Dat was lachen. Het was mijn wens om de wereld wijzer te maken en te genezen. Dat maakte mij als kind gelukkig, dat maakte me blij. 

Grote zoektochten

Richting mijn tienerjaren en een stuk in mijn volwassenheid was ik dit helemaal vergeten. 
Vergeten wat mij plezier gaf, vergeten wie ik was. Ik studeerde en werkte. Ik heb verschillende zaken uitgeprobeerd maar geen enkele gaf me een blijvend gevoel van vervulling. De zoektocht duurde zowat tot rond mijn 38e levensjaar. Een heuse rugzak met veel ervaringen. Een proces van sterven, geboren worden, wederom sterven en wedergeboorte. Het maakte mij tot de krachtige "eigen-wijze" vrouw waar ik nu voor sta.

De herinnering

Druppelsgewijs herinner ik me waar ik mij werkelijk thuis voel. Stilaan verinnerlijk ik het gevoel van thuis. Thuiskomen bij jezelf is een van de mooiste geschenken die je jezelf kan geven. Het voelt heel rustig, krachtig en licht. Alsof je gedragen wordt door het leven. Liefdevol en warm. 

Mijn allergrootste wens

Mensen laten ervaren dat onvoorwaardelijke/ware liefde echt kan. Hoe? Door het zelf uit te dragen in de wereld. Dit tracht ik neer te zetten door aan mijn eigen bewustzijnsverruiming te werken, zachtaardig te Zijn en liefdevol 'ja' of 'nee' te zeggen. Door dankbaar te zijn voor wie ik ben, blij te zijn voor wat ik mag bijdragen op deze aarde en in liefde te leven.